مدح و مناجات با امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
ای بی‌کران که هرچه جهان مبتلای توست هستی نَفَس نَفَس نَفَسَش در هوای توست جـاروکـش حـریـم تو شـهـپـرِّ قـدسـیـان جـبریل، خـادمِ درِ مهـمان‌سـرای توست در عرش و فرش و هرچه جهان‌های مختلف هر کس که هست، بوسه‌دهِ خاک پای توست خورشید ذرّه‌ای‌ست که همواره روز و شب پـرّان در آسـتـانـه‌ٔ ایـوان طـلای تـوست صبح از کرانه‌های سکوت تو جاری است شب گوشِ جان سپرده به سوز صدای توست جان ریزه‌خوارِ خوانِ مناجاتِ مرتضاست دل خـوشه‌چـینِ ملـتـمـسِ ربّـنای توست تبـعـیـدیـانِ گـمـشـده در تـیـهِ ظـلـمـتـیـم چـشمان ما هنوز به دست دعای توست دل را چه غم، غریبِ دو عالم اگر شود؟ در قبر و در قـیامت اگر آشـنای توست پیـوندِ غـیر، سـست‌تر از تار عنکـبوت رکن رکین و حصن حصین هم ولای توست ردّ و قـبــولِ عـامـه نـیـرزد بـه ارزنـی هر آیـنه رضای خدا در رضای توست |